Buitenland - Bye Bye Blair
een satire
Het politieke heengaan van Tony Blair als eerste minister van het Verenigd Koninkrijk heeft iets pathetisch. Ziedaar een flamboyante, charismatische, welsprekende, briljante politieke leider die het veld ruimt voor een norse Schot, een grijze labour muis, met de meest banale naam in het koninkrijk: ‘Brown ofte bruin. Het vertrek van Blair is een verspilling van talent. Hij was een leider die niet uitriep: ik ben hun leider, dus ik volg ze. Hij had de moed van zijn overtuiging en durfde tegen de stroom van de openbare opinie in te roeien. Hij was een ik die hij leest weliswaar zonder illusies wat altijd beter is dan een illusionist zonder idealen. Boosaardige tongen wilden hem de poedel van Bush, omdat hij de Amerikaanse president gesteund had in zijn oorlog tegen Irak. Blair was helemaal geen poedel, maar een hond van een ander ras. Een Duitse scheper was hij natuurlijk evenmin, noch een Saint-Bernard of een Belgische herdershond, laat staan een rottweiler of een hazewind. Neen, hij was een lenige terriër, een Engelse bouvier, bijwijlen een brak, een speurhond, een spitse tekkel, een labrador met een weemoedige ogen. Blair was een subliem redenaar die, telkens hij het woord nam, het Lagerhuis volledig domineerde en de daar heersende mening omkeerde als een pannekoek. De beste Belgische parlementaire brekers verbleken, in vergelijking met Blair, tot wauwelende stotteraars en verbale klungelaars. Blair zet in grote mate het beleid van de legendarische Margaret Thatcher voort. Hij was van de iron lady een mannelijke versie en dus minder agressief en veel milder op school ook onder Blair de vakbonden nauwelijks mochten piepen.
Blair had begrepen dat de burgers in onze verwende welvaartsstaat een vaak de neiging hebben te grijpen bij de uier dan vier bij de horens. De overheid moet dus ook wel optreden als de meeste in de klas Blair heeft heel zijn politieke loopbaan geweigerd een beroeps revolutionairder worden profiteert van wat wij in onze samenleving veroordeeld en geniet van de sociale onrechtvaardigheid die hij gispt, terwijl hij de eer opeist ze te bestrijden. Wel heeft blijven heel veel politieke benoemingen gedaan omdat hij voorstander was van de ‘ inhalende’ rechtvaardigheid. Als je als politicus iemand benoemd uit bijvoorbeeld een twintigtal kandidaten dan maak je een ondankbare en 19 vijanden. Dat heeft Blair te laat begrepen. Wel had hij zeer goed begrepen dat socialisten maar bruikbaar zijn in regeringen als ze vergeten dat ze socialisten zijn. Liberalen daarentegen zijn slechts geloofwaardig in de oppositie als een vergeten dat de liberalen zijn. Ooit zei Blair in het Lagerhuis: “mijn collega heeft de leeftijd bereikt waarop laattijdig infantilisme zonder enige overgang omslaat in voortijdige seniliteit’. En ook door een ander parlementslid verklaarde hij: mijn tegenstrever is een en kale dwerg en dus enkel instaat ontslagen onder de gordel toe te dienen. Ik vertrouw hem voor geen zier. Hij is instaat een onbewaakt moment zijn sigaret in je hand uit te doven. Maar ik zeg u, men moet spaarzaam omspringen met zijn misprijzen omwille van het grote aantal behoeftigen. De leden van de oppositie wil ik niet uitdagen, want ik ben tolerant. Maar sta mij toe en ervoor te waarschuwen dat ik mij door de ratten zal laten besnuffelen. Wat ik vrees mocht de oppositie aan het bewind komen is dat een dictatuur de macht zou grijpen en met name de dictatuur van de leeghoofdigheid. Maar ik wil ook objectief zijn: de meerderheid bestaat uit idioten, de minderheid ook de Maar daar zijn ze minder talrijk”.
Het is evident dat wij er met dit soort toespraken niet overal op gejuich werd onthaald. Ook de media lustten hem soms rauw. Maar hij had geleerd dat er geen verschil is tussen een politicus en een vlieg: beiden kunnen door een krant worden door het gemept. Maar hij voegde er dan meestal vergoelijkend aan toe dat hij heel graag de dagbladen las omdat hij daarin kon vernemen wat hij dacht en wat hij voornemens was te doen. Blair werd er van beschuldigd steeds de waarheid te spreken. Hij wist echter dat de waarheid en schaars waar men spaarzaam moet mee omspringen. Men moet als socialist ook bereid zijn de waarheid te herverdelen zodat iedereen een stukje waarheid toebedeeld krijgt. Maar de premier voegde er onmiddellijk aan toe dat in de politiek leugens waar zijn zodra ze door de bevolking worden geloofd en hun kans om geloofd te worden neemt toe naarmate de leugens geloven zijn. In het begin van zijn carrière was Blair een van de aanvoerders van de oppositie bent in het Lagerhuis ging hij tekeer tegen de conservatieve regering van John Major onder meer met een tirade die beroemd is gebleven en die aldus luidde: “ We zitten in een politieke impasse We kunnen enkel de verkiezingen winnen als eerst de toestand verslechtert en de toestand kan slechts verslechteren als we eerst verkozen worden en het land een tijd kunnen regeren”. Het Britse Lagerhuis is een grote rechthoek, in tegenstelling tot de meeste landen van het Europese continent waar de parlementen zetelen in halfronden, een vorm die is afgekeken van de oude Romeinse Curia. De afstand tussen oppositie en meerderheid bedraagt er een driedubbele degenafstand, ingevoerd na de goedkeuring van de Magna Charta en de oprichting van het eerste parlement. De humane bedoeling was te verhinderen dat de parlementsleden, gewikkeld in de hitte van een verbale woordenstrijd, elkander zouden neer- en doodsteken. Het Britse House of Commons is ongetwijfeld de moeder van alle parlementen.
een satire
Het politieke heengaan van Tony Blair als eerste minister van het Verenigd Koninkrijk heeft iets pathetisch. Ziedaar een flamboyante, charismatische, welsprekende, briljante politieke leider die het veld ruimt voor een norse Schot, een grijze labour muis, met de meest banale naam in het koninkrijk: ‘Brown ofte bruin. Het vertrek van Blair is een verspilling van talent. Hij was een leider die niet uitriep: ik ben hun leider, dus ik volg ze. Hij had de moed van zijn overtuiging en durfde tegen de stroom van de openbare opinie in te roeien. Hij was een ik die hij leest weliswaar zonder illusies wat altijd beter is dan een illusionist zonder idealen. Boosaardige tongen wilden hem de poedel van Bush, omdat hij de Amerikaanse president gesteund had in zijn oorlog tegen Irak. Blair was helemaal geen poedel, maar een hond van een ander ras. Een Duitse scheper was hij natuurlijk evenmin, noch een Saint-Bernard of een Belgische herdershond, laat staan een rottweiler of een hazewind. Neen, hij was een lenige terriër, een Engelse bouvier, bijwijlen een brak, een speurhond, een spitse tekkel, een labrador met een weemoedige ogen. Blair was een subliem redenaar die, telkens hij het woord nam, het Lagerhuis volledig domineerde en de daar heersende mening omkeerde als een pannekoek. De beste Belgische parlementaire brekers verbleken, in vergelijking met Blair, tot wauwelende stotteraars en verbale klungelaars. Blair zet in grote mate het beleid van de legendarische Margaret Thatcher voort. Hij was van de iron lady een mannelijke versie en dus minder agressief en veel milder op school ook onder Blair de vakbonden nauwelijks mochten piepen.
Blair had begrepen dat de burgers in onze verwende welvaartsstaat een vaak de neiging hebben te grijpen bij de uier dan vier bij de horens. De overheid moet dus ook wel optreden als de meeste in de klas Blair heeft heel zijn politieke loopbaan geweigerd een beroeps revolutionairder worden profiteert van wat wij in onze samenleving veroordeeld en geniet van de sociale onrechtvaardigheid die hij gispt, terwijl hij de eer opeist ze te bestrijden. Wel heeft blijven heel veel politieke benoemingen gedaan omdat hij voorstander was van de ‘ inhalende’ rechtvaardigheid. Als je als politicus iemand benoemd uit bijvoorbeeld een twintigtal kandidaten dan maak je een ondankbare en 19 vijanden. Dat heeft Blair te laat begrepen. Wel had hij zeer goed begrepen dat socialisten maar bruikbaar zijn in regeringen als ze vergeten dat ze socialisten zijn. Liberalen daarentegen zijn slechts geloofwaardig in de oppositie als een vergeten dat de liberalen zijn. Ooit zei Blair in het Lagerhuis: “mijn collega heeft de leeftijd bereikt waarop laattijdig infantilisme zonder enige overgang omslaat in voortijdige seniliteit’. En ook door een ander parlementslid verklaarde hij: mijn tegenstrever is een en kale dwerg en dus enkel instaat ontslagen onder de gordel toe te dienen. Ik vertrouw hem voor geen zier. Hij is instaat een onbewaakt moment zijn sigaret in je hand uit te doven. Maar ik zeg u, men moet spaarzaam omspringen met zijn misprijzen omwille van het grote aantal behoeftigen. De leden van de oppositie wil ik niet uitdagen, want ik ben tolerant. Maar sta mij toe en ervoor te waarschuwen dat ik mij door de ratten zal laten besnuffelen. Wat ik vrees mocht de oppositie aan het bewind komen is dat een dictatuur de macht zou grijpen en met name de dictatuur van de leeghoofdigheid. Maar ik wil ook objectief zijn: de meerderheid bestaat uit idioten, de minderheid ook de Maar daar zijn ze minder talrijk”.
Het is evident dat wij er met dit soort toespraken niet overal op gejuich werd onthaald. Ook de media lustten hem soms rauw. Maar hij had geleerd dat er geen verschil is tussen een politicus en een vlieg: beiden kunnen door een krant worden door het gemept. Maar hij voegde er dan meestal vergoelijkend aan toe dat hij heel graag de dagbladen las omdat hij daarin kon vernemen wat hij dacht en wat hij voornemens was te doen. Blair werd er van beschuldigd steeds de waarheid te spreken. Hij wist echter dat de waarheid en schaars waar men spaarzaam moet mee omspringen. Men moet als socialist ook bereid zijn de waarheid te herverdelen zodat iedereen een stukje waarheid toebedeeld krijgt. Maar de premier voegde er onmiddellijk aan toe dat in de politiek leugens waar zijn zodra ze door de bevolking worden geloofd en hun kans om geloofd te worden neemt toe naarmate de leugens geloven zijn. In het begin van zijn carrière was Blair een van de aanvoerders van de oppositie bent in het Lagerhuis ging hij tekeer tegen de conservatieve regering van John Major onder meer met een tirade die beroemd is gebleven en die aldus luidde: “ We zitten in een politieke impasse We kunnen enkel de verkiezingen winnen als eerst de toestand verslechtert en de toestand kan slechts verslechteren als we eerst verkozen worden en het land een tijd kunnen regeren”. Het Britse Lagerhuis is een grote rechthoek, in tegenstelling tot de meeste landen van het Europese continent waar de parlementen zetelen in halfronden, een vorm die is afgekeken van de oude Romeinse Curia. De afstand tussen oppositie en meerderheid bedraagt er een driedubbele degenafstand, ingevoerd na de goedkeuring van de Magna Charta en de oprichting van het eerste parlement. De humane bedoeling was te verhinderen dat de parlementsleden, gewikkeld in de hitte van een verbale woordenstrijd, elkander zouden neer- en doodsteken. Het Britse House of Commons is ongetwijfeld de moeder van alle parlementen.