Binnenland - Een politiek sprookje

Een politiek sprookje.
De belangloze bekering
 
Ergens lag een land van Nergens. Zijn naam was Utopia wat letterlijk niet-plaats betekent, gelegen buiten tijd en ruimte. Het was een twee-stromenland, het moderne Mesopotami, ook soms Taailand genaamd want veel taaier dan sommigen dachten, hoopten of vreesden. De stromen kruisten elkander wel eens, wat aanleiding gaf tot veel gehakketak en verbale overstromingen. In het noorden woonde een multiculturele bevolking die zich nog steeds volk noemde. n op vier kiezers gaf er zijn stem aan een politieke partij, die was veroordeeld door een hooggerechtshof wegens racisme omdat zij predikte dat al wat vreemd was vals was en al wat vreemd was minderwaardig. De jarenlang volgehouden opruiende taal had gevolgen. Geweld brak uit en mensen werden omwille van hun huidskleur aangevallen, afgetuigd en soms vermoord. Het bloed van een zwarte Afrikaan(se) was nochtans even rood als dat van een blanke en schreeuwde even luid om gerechtigheid. Plots had een mirakel plaats en een belangenloze bekering. Door doorgewinterde leider van de anti-alles-partij las de oude parabel van de barmhartige Samaritaan en begreep ze voor het eerst in zijn leven. Hij werd achter het stuur van zijn auto, zoals ooit Paulus, neergebliksemd. De volgende ochtend riep hij een grote persconferentie bijeen en las volgende tekst voor:
Vrienden, we hebben ons gruwelijk vergist. Niet het eigen volk komt eerst, maar alle mensen komen eerst en zeker de zwaksten, waaronder vaak vreemdelingen, die wij met naastenliefde moeten benaderen. Onze partij aanvaardt ootmoedig haar veroordeling wegens racisme. Wij zullen voortaan in woord en daad niet alleen elke discriminatie, elke xenofobe oprisping achterwege laten. Wij zullen voortaan in plaats van het racisme te promoten, samen met alle mensen van goede wil het racisme bestrijden. We hebben eindelijk begrepen dat men met de bokshandschoen niet kan zaaien in de akker van de samenleving. Ons embleem wordt voortaan een handdruk van een blanke hand die de hand reikt aan een gekleurde. Ook niet- blanken zullen in de toekomst verkiesbare plaats krijgen op onze lijsten bij de volgende verkiezingen. Wij openen onze partijlokalen in het hele land voor asielzoekers en vreemdelingen. Walen beschouwen wij niet langer als profiteurs en luiaards en wij bieden  onze excuses aan aan al wie wij hebben geschoffeerd. Wij begrijpen ook waarom andere partijen niet met ons wilden noch konden samenwerken. Het cordon sanitaire was niets anders dan zelfuitsluiting van onzentwege. Wij verbreken al onze banden en contacten met uiterst rechtse partijen in Europa die de onwelriekende boodschap verspreiden van de onverdraagzaamheid, de superioriteit van het eigen ras of volk en die een nostalgische taal voeren die verwijst naar de meest zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Europa tijdens de tweede wereldoorlog. Ik verklaar plechtig dat wie tijdens die oorlog met het nazi-regime heeft gecollaboreerd objectief gesproken een zeer zware vergissing heeft begaan en onnoemelijke schade heeft aangericht aan de naam en faam van ons  eigen volk.
Toen werd het de leider te machtig. Tranen welden op en zijn stem stokte. Dagenlang was in het tweestromenland deze Paulinische bekering frontpaginanieuws. Een maand later hadden parlementsverkiezingen plaats en de extreme partij van weleer, omgeturnd tot partij van de  broeder- en zusterlijkheid, verloor al haar stemmen op drie na. En dit was nu juist zeer verontrustend voor de mentaliteit die heerste in het land van Nergens. Tot een politieke commentator ontdekte dat de drie stemmen die de partij nog had behaald, afkomstig waren van de voorzitter van de partij, van diens vrouw en haar beste vriendin die ook de persoonlijke vriendin was van de voorzitter.